2019 is voor Harmonie St. Willibrord Lievelde een feestelijk jaar. De vereniging bestaat 85 jaar en is een aantal jubilarissen rijker. Antoinette Bleumink, John Ponds, Vincent Weenink en Rob Tanck zijn 40 jaar lid. En last but zeker not least: Leo klein Tank is al 70 jaar (ere)lid! Een bijzondere mijlpaal om even bij stil te staan.
Binnen de vereniging is Leo al 70 jaar een zeer actief lid. Natuurlijk als spelend muzikant, maar ook als vrijwilliger haalt hij al ongeveer 50 jaar oud papier op. Daarnaast was hij meer dan tien jaar secretaris in het bestuur van het orkest. Bij zijn 65-jarige jubileum is hij benoemd tot erelid.
Hoe houd je het toch vol?
“Tja, al die jaren… Ja het zijn er veel maar die zijn erg snel voorbij gegaan. Vooral de laatste tien jaar. En dat komt omdat het gewoon erg gezellig is in de vereniging. Tijdens de repetities, concerten, concoursen, feestjes en weekendjes weg heerst er een leuke sfeer. Iedereen, jong en oud, kan goed met elkaar opschieten en maakt samen lol. Muziek verbroedert echt. En samen repeteren en optreden geeft veel voldoening,” aldus Leo.
Hoe is het allemaal begonnen?
Leo: “Ik begon niet met 2 jaar lang blokfluitles zoals tegenwoordig wordt gegeven, maar gelijk met muzieklessen op besklarinet. We repeteerden met een paar man. Er kwam dan iemand bij ons thuis om ons les te geven. Ondertussen werd de fanfare Sint Willibrord een harmonieorkest in 1949 [PR: Harmonie St. Willibrord werd eerst als fanfare opgericht in 1934]. Na een half jaar besklarinet ben ik op een esklarinet gaan spelen, want we hadden nog geen dwarsfluiten in het orkest voor de hoge stem. Een paar jaar later heb ik ook nog zelf lesgegeven bij ons thuis. Soms deden we dat in de koeienstal, want daar galmde het zo lekker. Het was een dolle boel, met na de repetitie soms heerlijke nasi als extraatje,” lacht Leo. “Weer een aantal jaren later ben ik weer besklarinet gaan spelen en dat doe ik nu nog steeds.”
En je hebt bijna nog geen enkele repetitie gemist!
Leo: “Nee dat klopt, ik moet me wel heel naar voelen wil ik niet naar de repetitie gaan. Maar de tijden zijn wel veranderd. Vroeger stond ik om vijf voor acht nog in de koeienstal en nu stap ik om kwart voor acht op de fiets [PR: de repetitie begint om acht uur]. Ik verheug me erop en heb er veel plezier aan. En het houdt je jong he!”
Komt dat ook omdat je vaak naast onze jeugdleden zit tijdens de repetities?
“Ja! Dat vind ik wel leuk! Ik maak hier en daar wat grapjes met ze. Zo zei ik laatst ‘Als jij nou de eerste 20 maten telt, tel ik wel verder.’ En na het spelen van een moeilijk stukje zei een jeugdlid eens: ‘Nou… ik heb volgens mij niet veel noten gespeeld.” Ik antwoordde: “Dan heb je er vast meer goed dan fout geblazen,” lacht Leo. “Ja, je moet ze toch bij de vereniging blijven betrekken, anders lopen ze weg. Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst.”
Leo’s dochters en kleindochter zijn ook aangestoken met het muziekvirus. “Twee dochters spelen van jongs af aan al op klarinet en een van mijn kleindochters op saxofoon. En ook mijn vrouw ondersteunt me in alles.”
Je speelt ook nog in andere orkesten.
“Ja, ik speel ook nog bij het VrijeTijdsOrkest (VTO) in Winterswijk en in ‘Allegresse’, een muziektrio. We komen wekelijks bij elkaar om muziek te maken, de ene week bij mij de andere week bij een van hen. En dat is heel gezellig.”
En je haalt ook nog steeds oud papier op voor de vereniging. Houd je nog wel tijd over?
“Het is bij mij muziek voor en achter. En in mijn vrije uurtjes haal ik oud papier op voor de vereniging. Dat doe ik al ongeveer 50 jaar met veel plezier,” aldus Leo. Dat wordt door de vereniging zeer gewaardeerd!
Tijdens de feestavond op 16 maart werden onze jubilarissen in het zonnetje gezet.